دہ لیاقت مارکیٹ کوئٹہ، شبیر وقتیکہ دکانِ جرسی واز کد عارف قد ازونا زیاد کومک شود۔ از رنگ کاری گرفتہ تا آرائشِ دکان، اونا دہ تمام کار پیش پیش بود۔ عارف دہ دکان مامای خو از دکانِ شبیر یگو سہ دکان دور کار موکد۔ اونا دہ عمرای بیست پنج سالہ بود و از شبیر تقریبن یگو دو سال ریزہ بود مگر دہ کاروبارِ جرسی اونا از شبیر زیاد تجربہ دشت۔ عارف قد شی دراز نہ بود۔ اونا چاغ و لاغر ام نہ بود۔ ریزہ ریزہ بورود دشت و امند امند گپ میزد۔ چاشت اونا ہر دوی شی یکجئي نان موخورد۔ بعد از نان، اونا یکجئی دہ امام بارگاہِ کلان نماز خاندو مورافت۔ ساعتای چار یا پنج از ہوٹل چائ خاستہ یکجئی چائ موخورد۔ بیگاہ ساعتای ہفتِ اونا ہردوی شی دکان رہ بستہ (بند) کدہ بلے موٹر سائیکل یکجئ خانہ مورافت۔ شبیر خانے شی دہ ناصر آباد و عارف دہ مومن آباد بود۔ دہ زمستان، روازای جمعہ، اونا ہردوی شی ہمرای دیگا رفیقا طرف مردار کوہ و دہ تائستان طرف ہنہ اوڈک مورافت۔ وقت تیر شودہ رئی بود و دوستی ازونا روز بروز مضبود شودہ رئی بود۔ ماہ مثلِ ہفتہ و ہفتہ مثلِ روز وری تیر شودہ رئي بود۔ وقت اید فامیدہ نمشود کہ چتور تیر شودہ رئی بود۔
یک بیگاہ، ہر دوی شی چای خوردہ رئی بود۔ دہ مارکیٹ ام گراکہا دیدہ نموشود عارف از شبیر پرسان کد “یار، یک صلاح کدنی بودوم؟”
“بوگین،” شبیر گفت۔
“شمو عیوض رہ میشناسین؟” عارف پرسان کد۔
“کودم عیوض؟”
“کربلای عیوض ۔۔۔خانے شی دہ محلے از شمو پہلوی امام بارہ گاہِ ناصر آباد استہ۔”
“آن، شناختوم ۔۔۔خیر باشہ؟”
“خیر نصیب تو رفیق۔”
“امر کین، دیگہ۔”
“آن، گفتنی بودوم کہ اونا مرہ موگیہ کہ ما قد ازونا دہ کاروبار شریک شنوم۔ شمو چی مشورہ میدین؟”
“کاروبارِ چی یہ؟”
“امی، کاروبارِ جرسی یہ۔”
“بسیار خوب ۔۔۔ولہ بد نیہ۔”
“شمو چی مشورہ میدین۔ عیوض یقینن رفیق شوم استہ و شمو اونا رہ خوب میشناسین۔”
“آن، عیوض رہ ما میشناسوم۔”
“خوب، بوگین دیگہ۔ صلاحِ شمو چی استہ؟”
“ولہ، چی بوگوم برار۔ خودوم شوم اوشیار استین۔
“توخ برار، ما از شمو یک برادرانہ مشورہ میخایوم۔ اگر شمو عیوض رہ نمیشناسیدین ما بخدا از شمو مشورہ نمیخاستوم۔”
“یار، ما چی بوگوم۔۔۔ عیوض رہ تمام میشناسہ کہ اونا چی رقم آدم استہ۔”
“مگہ ما شمو رہ میشناسوم۔ مشورے از شمو برای ازمہ اہمیت درہ۔”
“گپ از شمو درستہ مگہ خبر نیوم کہ چی بوگوم۔”
“بوگین رفیق۔ ہر چی موگین بوگین۔ شمو بلے ازمہ اعتبار میتانین۔”
“ما چی بوگوم رفیق۔ امیقس موگوم کہ مردم اونا رہ از بابتِ پیسہ زیاد تعریف نمونہ۔ باقی خود تو اوشیار استے۔”
“چی مطلب؟”
“بعض رفیقا موگیہ کہ اونا دہ معاملے پیسہ خوب آدم نیہ۔”
عارف کم دہ چورد شود۔ دیگہ گپ نزد۔ یک قورد چای خوردہ دوبارہ طرف دکان خو رافت مگر شبیر نفامید کہ عارف چرا دہ چورد رافت۔ بیگاہ، ہر دو شی یکجئی طرفِ خانہ رافت مگر اونا دہ بین خو زیاد گپ نزد۔
صوبائ شی، شبیر دہ دکان شیشتہ بود از بارے عارف فکر کدہ رئی بود کہ عیوض رفیق شی اماد۔ اونا شبیر رہ سلام کدہ دست خو پیش کد۔ ہر دوی شی چمبہ دد۔ بعد از سلام دعا، شبیر اونا رہ طرف یک ریزہ سٹول کہ پہلوی دکان ایشتہ بود اشارہ کد کہ بیشین۔ عیوض بلے سٹول شیشت۔
“امروز چتور یاد کدین، رفیق؟” شبیر پرسان کد۔
“ولہ چی بوگوم رفیق، ما از شمو یک گیلہ دشتوم۔۔۔”
“۔۔۔امر کین،” شبیر گپِ عیوض رہ مونٹی کدہ گفت۔
“ولہ، ما پرسان کدنی بودوم کہ ما چند پیسے شمو رہ خوردوم،” عیوض دہ ناراضگی پرسان کد۔
شبیر فامید کہ چی قصہ استہ ازو خاطر اونا از مصلحت کار نگریفت لہذا دہ ناراحتی گوفت “چرا برار، خیر استہ؟”
“نہ شمو بوگین کہ ما چند پیسے شمو رہ خوردوم،” عیوض دوبارہ دہ قار پرسان کد۔
“بیخی، دہ جنگ معلوم موشین۔”
“ولہ، امیتر فکر کین،” عیوض دہ قار گفت و دوبارہ گفت “شمو چرا عارف رہ گوفتین کہ ما دہ معاملے پیسہ خوب آدم نیوم۔
“تمام رفیقا موگیہ کہ شمو پیسے ازونا رہ خوردین،” شبیر دہ قار گفت۔
“رفیقا رہ ایلہ کو۔ شمو از خود خو بوگین کہ ما چند پیسے شمو رہ خوردوم۔”
“شمو ازمہ رہ خوردہ نمیتانین۔۔۔”
از پہلوی دکانِ شبیر آواز بال شودہ رئي بود۔ دکاندارا کہ نزدیک دکانِ شبیر بود اونا از دکان خو برو بور شودہ رئي بود و تیز تیز طرف دکانِ شبیر رئي بود مگر عارف دہ ای دوران از کنارے دکان مامای خو پوٹکی پوٹکی توخ کدہ رئی بود.