The Goat/بوز

سالہا پیش، غئیدیکہ دہ پرائمری اسکول میخاندوم دہ خانے مو یک ریزگگ بوز بود۔ رنگ شی سیاہ و سفید بود۔ خدا بیامورزہ – ائیکے مہ – ای بوز رہ از ریزگگی سمبال کدہ بود۔ صاف ستھرا خوشنما ریزہ بوز بود۔ تمام روز پیشقل کدہ غول اَولی قیرتینگ قیرتینگ موکد۔ دہ یک بغل اَولی یک ریزہ گیلی کوڈول بود کہ دروازہ ندشت۔ از جای دروازہ یک دراز گرنگ کپرا مثلی جولک وری دراز لکتاو بود تا بوز رہ شاو یخ نکنہ۔
غول اَولی کم کلان بود۔ یک طرفِ اولی سہ خانے گیلی بود۔ پہلوی بئیٹک یک کلان آتش خانہ بود۔ او ام گیلی بود۔ از آتش خانہ کم دور یک غسل خانہ بود و دہ پہلوی شی پئیخانہ بود۔ ہر دوی شی جدا بود۔ دہ غول اولی از برانڈہ کم دور یک کلان سایہ دار درختِ توت بود۔ دہ تائستان ماشااللّہ مزہ دار شیرین توت موکد۔ دہ یک کنارے اولی خدا بیامورزہ بابے مہ او زمان کلان کلان سرخ ٹماٹر کشت موکد۔
ائیکے مہ وقتیکہ چُوچے بوز رہ دہ خانہ اوُورد بابے مہ از بوز راضی نبود مگہ ائیکے مہ اونا رہ یقین ددہ بود کہ بوز ٹماٹرای تو نموخورہ۔
چاشت ساعتای یک غئیدیکہ از سکول واپس خانہ میمادوم۔ بستے خو دانِ درگہ درونِ اَولی پورتاو موکدوم۔ ازو بعد ڈبل کدہ پیش بوز مورافتوم۔ بوز ام وقتیکہ مرہ مینگرنید ٹوپ ٹوپ کدہ طرف ازمہ میماد۔ غئیدیکہ بوز نزدیک مہ میرسید زود دہ بغل خو میگریفتوم روی شی ماچو موکدوم۔ بعد ازو بوز قیرتینگ قیرتینگ کدہ ڈبل موکد و ما از پس شی ٹوپ ٹوپ موکدوم۔
ائیکے مہ – خدا بیامورزہ – بیچارہ آواز میدد کہ او بچہ بیا نان بوخر مگہ مہ اید گوش نموکدوم – بوز پیش پیش ما از پس شی میدویدوم۔ آخر آئیکے ما خود شی میماد از دیست ما گرفتہ تای اَوچہ موبرد دیست روی مہ دہ زور موشوشت مگہ ما دہ ای دوران طرف بوز توخ موکدوم و بوز طرف از مہ۔
دہ تائستان، ائیکے مہ تای برنڈہ یک کلان جولک یا یگو کہنہ دری آوار موکد۔ تمام فامیل یکجئی میشیشتی و نانِ چاشت رہ یکجئی موخوردی۔ چُوچے بوز دہ پہلوی مہ ایستاد موشود۔ نانِ توگی ریزہ ریزہ کدہ پیش بوز میندختوم۔ بوز ام نان توگی رہ خوش دشت۔ از نان بعد، آئیکے مہ بوز رہ دہ کوڈول موبورد اونا رہ دہ اونجی بستہ موکد و مہ رہ دہ خانہ۔ دہ تائستان از خاطریکہ چاشت زیاد گرمی موشود ازو خاطر یک یا دو ساعت خاؤ موکدوم مگہ وقتیکہ از خاؤ بال موشدوم از تمام اوّل طرفِ کوڈول مورافتوم بوز رہ واز موکدوم۔ ازو بعد، ہر دوی مو دہ غول اولی ٹوپ ٹوپ شروع موکدی۔ بوز دہ گرد دوُور مہ ٹوپ ٹوپ موکد۔ ما پیش پیش بوز از پس مہ۔ ائیکے ما از تای برنڈہ آواز میدد “او بچہ دہ سایہ بیا۔” مگہ ما گوش نموکدوم بخاطریکہ ما دہ عشق ٹوپ ٹوپِ بوز گرفتار بودوم ازو خاطر نہ گرمی رہ موفامیدوم نہ سایہ رہ۔ غئیدیکہ از گفت نموشودوم، ائیکے مہ بوز رہ میگرفت دہ پای شی یک ریزگگ رسی بستہ موکد و ازو بعد اونا رہ دہ درختِ توت بستہ موکد تا ہر دوی مو تای ساے درخت بازی کنی۔
بیگاہ ساعتای شش، از ائیکے خو پیسہ گرفتہ سر مئیدانی نزدیک سولہ ایکڑ میمادوم (از خانے از مو تقریبن پنج دقیقہ پیادہ راہ بود)۔ از دکانِ بلوچ ایشرقہ (آلف) میخریدوم۔ زود واپس خانہ میمادوم تا بوز رہ آلف بیدوم۔
یگو روز بیگاہ، دہ دیست خو کم آلف گرفتہ بوز رہ دہ مئیدانی موبودوم۔ سر مئیدانی از سولہ ایکڑ شروع موشد۔ او زمان خانہ ہا نبود۔ تازہ سرکہا جور شدہ بود۔ دہ جای گلستان ٹاون، مردما آلف خصوصن ایشرقہ و بعض مردما جوری ام کیشت موکد۔ بوز ٹوپ ٹوپ کدہ از کنارے پٹییا از پس مہ میماد۔ اگہ بوز یگو دفعہ دہ مینے ایشرقہ ہا مورافت زود اونا رہ دوبارہ دہ کنارہ میوُوردوم تا آلف ہا خراب نشنہ۔
یک روز از سکول وقتیکہ خانہ رسیدوم بوز ٹوپ ٹوپ کدہ طرف مہ اماد روی شی ماچو کدوم۔ مینگرنوم کہ بوز دیست مہ چولیدہ رئیہ۔ اوّل نفامیدوم مگہ زود فامیدوم کہ بوز چرا دیست مہ چولیدہ رئیہ۔ زود بستے سکول خو واز کدوم مینے ریزہ خلتے پلاسٹک پاپڈ بود کم پاپڈ مینے قافِ دیست خو اندختہ طرف بوز کدوم اونا زود خورد۔ کم دیگم پاپڈ دَدوم او رہ ام خورد۔ ازو بعد ہر روز از جیب خرچ خو برای بوز پاپڈ میووردوم۔ ہر دوی مو یکجئی مزہ کدہ موخوردی۔ ہمرای بوز روزا بسیار خوب تیر شودہ رئی بود۔ اید فامیدہ نموشود کہ ہفتہ ہا و ماہا چتور تیر شودہ رئی بود۔ محبتِ بوز ہر روز زیاد شودہ رئی بود۔ بوز ام کلان شدہ رئی بود۔
دہ محلہ، ہر قسم بازی کہ دہ او زمان رواج بود موکدوم۔ مشہور بازیا بوجول، پوٹلی، پٹہ، رسی ٹوپ ٹوپ، کاٹ کاٹ، سرخ سرخ و گیند ٹپہ بود۔ خلاصہ یگو بازی نبود کہ نکدہ باشوم مگہ او محبت، خوشی و لطف کہ بوز میدد یگو بازی نمیدد۔ بوز مثلیکہ سردارِ بازیا بود۔
تقریبن یگو یک سال بعد، ائیکے مہ بوز رہ دہ رمہ بورد۔ رمے بوزا او زمان دہ سولہ ایکڑ دہ موجودہ جای سکواش کلب و ہزارہ سوسائٹی سکول بود۔ یک بلوچ چیپو بود۔ از تمام علمدار روڈ یگو سہ صد بوز جم موشود۔ چیپو صوب گاہ تقریبن ساعتای نو تمام بوزا رہ اطرافای کوہ مردار موبورد و بیگاہ از رای قبرستان روڈ نزدیکِ صاحب زمان ہسپتال بوزا رہ واپس آوُوردہ ایلہ موکد۔
بوز رہ ہر روز صوبِ گاہ بجوز روزای جمعہ از سکول رفتو پیش دہ رمہ موبوردوم مثلیکہ بوز رہ دہ اسکول داخل کدہ بودی۔ چند روز بعد، بوز خود شی ہر روز صوبِ گاہ ساعتای ہشت دہ رمہ مورافت و بیگاہ ساعتای پنج خود شی واپس خانہ میماد۔ اگہ یگو روز دروازہ بند موبود، بوز ہر دو پائ خو بال کدہ از زور درگہ رہ میزد تا یگو درگہ رہ واز کنہ۔
بوز غئیدیکہ دہ خانہ میماد سیدھا دہ مینے کوڈول خو مورافت۔ آو و آلف شی تیار دہ مینے آو خور شی موبود۔
بوز روزانہ کلان شودہ رئی بود۔ پایای شی ام دراز شودہ رئی بود۔ دو معصوم سیاہ رنگ چیمای شی ہمیشہ طرف از مہ جل جل موکد مثلیکہ میخواست قد از مہ یگو گپ بوگیہ۔ زیاد بغ بغ نموکد۔ یگو نخرہ یاد ندشت۔ ہر قسم آلف، سوزی، نان و پاپڈ موخورد۔ دہ زیمستان آلف خشک موخورد دہ تائستان آلف تر۔ بغ بغ کدہ شکایت نموکد۔
تقریبن یگو دو سال بعد، یگ روز از سکول خانہ امادوم مینگرنوم کہ بوز مو دو سیاہ و سفید رنگ چوچہ کدہ بود – بسیار زیاد خوش شدوم۔ آئیکے مہ موگفت کہ ہر دوی شی نر استہ۔ اونا زیاد خوش نبود مگہ ما زیاد خوش بودوم۔ از یک دانہ، سہ دانہ بوز شودہ بود، زبردست۔
صوبای شی ائیکے مہ صوبِ گاہ مثلِ فرنی وری یگو چیز آوُورد۔ خوردوم۔ شیرین بود۔ مزہ دد۔ آئیکے مہ گفت “ ای پِیلہ استہ۔ پیِلے بوز – ازو خاطر کم شیر شی زرد استہ۔”
ازو بعد، دو چیز – شیر و ماس – دہ خانے مو اضافہ شود۔ صوبِ گاہ شیر چای و چاشت ماس بود۔ ہر دوی شی خوش دشتوم۔ بسیار مزادار بود خصوصن صوبِ گاہ شیر چای – واہ واہ – ہر چی تعریف کنوم کم استہ۔
بوز ای قدر زود مادر شود اید یقین ما نمیماد۔ ما حیران بودوم کہ چند سال پیش مادر شی دہ گرد دوُور مہ ٹوپ ٹوپ موکد۔ آلی توخ ماشااللّہ خوندے دو اولاد شودہ و اولاتای شی دہ پہلوی مادر خو قیرتینگ قیرتینگ کدہ رئیہ۔
ما از پرائمری سکول دہ ہائ سکول رافتوم۔ برای بوز تقریبن روزانہ پاپڈ میوردوم۔ اولاتای شی ام پاپڈ موخورد۔ بیگاہ بیگاہ روزانہ برای ازونا آلف میووردوم۔ بوزا کلان شودہ رئی بود قیمت آلف ام زیاد شودہ رئی بود۔ چند ماہ بعد بابے مہ خدا بیا مورزہ پرسان کد “بچے مہ گنج موری؟”
“گنج چی استہ؟” پرسان کدوم۔
“چُوچے بوز ا رہ دہ اونجی موبروم۔”
“چرا؟”
“چرا کہ اینا کلان شودہ۔”
“چی مطلب؟”
“اینا نر بوزا استہ سمبال کدوی شی فائدہ ندرہ۔”
“نفامیدوم؟”
“اگہ مادہ موبود، سودا نموکدوم۔ بوزای نر اضافی خرچہ یہ۔”
“اینا رہ قد آئیکے شی سودا مونی؟”
“نہ فقط چُوچای شی۔”
“چرا؟”
“آئیکے شی سودا نمونوم فقط چوچای شی سودا مونوم،” بابے مہ دہ اطمینان گفت۔
“ایتر چتور موشنہ؟”
“چُوچای بوز اضافی خرچہ یہ، بچیمہ۔”
“ای خو گناہ میدیہ۔ تو چتور چُوچای بوز رہ از مادر شی جدا مونی؟”
“تو قد از مہ دہ گنج موری یا نہ؟” بابے مہ آواز خو کم بال کدہ دہ قار پرسان کد۔
“نہ۔ ما نمیلوم کہ تو چوچای بوز رہ سودا کنی،” دہ آوازِ بلند گفتوم۔
“خوب، تو از خود خو بوگی ما موفاموم کہ چی کار کنوم۔” بابے مہ گفت۔ بعد ازو اونا دیگہ گپ نہ زد طرف خانہ رافت۔
چند روز بعد، از سکول یک روز چاشت خانہ رسیدوم۔ دروازے خانہ رہ واز کدہ درونِ اَولی داخل شودوم۔ آوازِ بغ بخ بوز دہ گوش مہ امدہ رئی بود۔ زود طرف بوز رافتوم۔ نزدیک شی رسیدوم مینگرنوم کہ مینے خانای چمای بوز پور از آودیدہ استہ – ایگریز بغ بغ کدہ رئی بود۔ مینے کوڈول توخ کدوم چُوچای بوز نبود۔ بسیار ناراحت شودوم۔
“ائیکہ!” دہ آواز بلند گفتوم۔ “او ائیکہ!”
دہ خانہ رافتوم ائیکے مہ نبود۔ آتش خانہ رافتوم، نبود۔ کلان خواہر مہ دہ آتش خانہ بود۔
“ائیکہ کجایہ؟” دہ قار پرسان کدوم۔
“برو رفتہ۔ آلی مایہ۔” خواہر مہ جواب دد۔
“چُوچای بوز کجایہ؟” پرسان کدوم۔
“بابئی دہ گنج بوردہ۔” خواہر مہ گفت۔
زیاد قار مہ اماد۔ پای خو از زور دہ زمین زدوم۔ طرف بوز رافتوم۔ بوز بغ بغ کدہ رئی بود۔ زیاد خون جگر شودوم۔
“دہ کجا رفتہ، ائیکہ؟” دوبارہ دہ قار پرسان کدوم۔
“گفتوم کہ آلی مایہ،” خواہر مہ جواب دد و دوبارہ گفت “تو بور دیست خو بوشی۔ ائیکہ آلی مایہ۔”
گپِ خواہر خو گوش نکدوم۔ تای برنڈہ رافتوم۔ شیشتوم۔ یگو تقریبن سہ دقیقہ بعد ائیکے مہ خانہ اماد۔ وقتیکہ ائیکے خو رہ دیدوم زود ایستا شودہ دہ قار پرسان کدوم “بابے مہ چرا چُوچای بوز رہ دہ گنج بوردہ؟”
“بچے مہ چوچای بوز کٹہ شودہ رئی بود و خرچے آلف شی زیاد شودہ رئی بود،” ائیکے مہ نزدیک مہ امدہ دہ قراری گفت۔ “تو زیاد فکر نکو دیگہ نفرا چُوچای بوز رہ خوب سمبال مونہ۔”
ازو بعد، دیستای خو بلے سر مہ ایشت مرہ کم نزدیک خو گرفتہ دوبارہ گفت “بچیمہ، بابے تو دہ ای تنخواہ زیاد آلف خریدہ نمیتنہ۔”
“بغ بغ بوز رہ میشنوی،” طرف ائیکے خو توخ کدہ دہ آواز بلند گفتوم۔
“خبر دروم بیچمہ۔ موفاموم۔ ما ام مادر استوم مگہ چیز کار کنوم ما خود مہ تنخواہ ندروم،” ائیکے مہ گفت۔
دیگہ گپ نہ زدوم بخاطریکہ اید کار نمیتنستوم۔ چند ساعت بعد بابے مہ دہ خانہ اماد۔ قد شی گپ نہ زدوم۔ اونا کلو کوشش کد کہ گپ بوگیہ مرہ بوفامندنہ مگہ ما گپ نزدوم۔ یگ ہفتہ قد شی گپ نزدوم۔
بعد از یک ہفتہ، دردِ چُوچای بوز آہستہ آہستہ کم شود۔ شرائط غربت ام آہستہ آہستہ قبول کدوم۔ از خاطرِ اولاتای بوز محبت مہ قد بوز زیاد شود۔ قد آلف قاتی قاتی ہمیشہ برای شی پاپڈ میوُردوم۔ بیچارہ دہ شوق موخورد۔ دہ کوڈول خو بیغام آلف موخورد یا ایشقار موکد۔ گئینہ روز ہا وری دہ غول اولی ٹوپ ٹوپ نموکد۔ چند روز بعد، بوز بیچارہ دوبارہ دہ رمہ رفتو شروع کد۔ از رمہ دہ خانہ میماد۔ سیدھا دہ کوڈول خو مورافت۔ از کوڈول خو زیاد بور نموشود۔ روز ہا تیر شودہ رئی بود۔ تائستان ختم شود۔ زمستان اماد۔ وقت دہ تیزی تیر شودہ رئی بود۔ بہار قد سبزہ و گلہای خو قاتی اماد۔
یک روز از اسکول خانہ امادوم۔ دروازے اولی رہ واز کدوم۔ سائیکل خو یک بغل دیوال ایستہ کدوم۔ یک زمان احسان مونوم کہ از کوڈول آوازِ چُوچے بوزا مایہ۔ زود طرف کوڈول رافتوم مینگرنوم کہ بوز بسم دو سیاہ و سفید رنگ چُوچہ کدہ بود۔ ہر دوی شی بغ بغ موکد۔اولاتای بوز کوشش موکد کہ ایستاد شونہ مگہ زود تاہ موپرید۔ ائیکے شی دہ ای دوران اولاتای خو لسیدہ رئی بود۔ بسیار خوش شودوم البتہ زود دہ چورد شودوم “خدا کنہ کہ ہر دوی شی مادہ باشہ” دہ دل خو گفتوم۔
“ائیکہ!” دہ آواز بلند گفتہ طرفِ آتش خانہ رافتوم۔
“چی یہ،” آوازِ ائیکے مہ از آتش خانہ اماد۔
“ائیکہ، چُوچای بوز نر استہ یا مادہ؟” پرسان کدوم۔
“یک شی نر استہ و یک شی مادہ،” آئیکے مہ جواب دد۔
“مادے شی سودا نمونی نہ؟” پرسان کدوم۔
“نہ بچیمہ، سودا نمونی۔”
“ائیکہ، نر شی ام سودا نکین؟”
“خوب بچیمہ، ہر دوی شی سودا نمونی،” ائیکے مہ جواب دد “بور، زود دیستای خو بوشی بیا نان بوخری۔”
“ائیکہ، راستی؟ ہر دوی شی سودا نمونین۔”
“آن، نمونی۔”
“وعدہ؟”
“آن بچیمہ، وعدہ۔”
بسیار زیاد خوش شودوم۔ زود دیستای ائیکے خو گرفتہ ماخ کدوم۔ دوبارہ طرف کوڈول رافتوم۔ ائیکے بوزا تابالی اولاتای خو لسیدہ رئی بود و اولاتای شی بغ بغ کدہ رئی بود۔
دو سہ روز بعد، چُوچای بوز قیرتینگ قیرتینگ کدہ از کوڈول برو اماد۔ غول اولی ٹوپ ٹوپ کدو شروع کد۔ نزدیک شی رافتوم۔ ہر دوی شی دہ بغل خو گرفتوم رویای شی ماخ کدوم۔
“ائیکے مہ وعدہ شودہ تو رہ سودا نمونہ،” طرف نر چُوچہ توخ کدہ گفتوم۔
چند روز بعد، ٹوپ ٹوپ ازونا دہ غول اولی زیاد شود۔ پیشقیل ہا ہر دوُور دیدہ موشود – تای برنڈہ ام بود۔ بیگاہ بیگاہ ہر دو چُوچا رہ دہ مئیدانی موبوردوم۔ قد ازونا ڈبل موکدوم۔ روزا دہ ہفتہ ہا – ہفتہ ہا دہ ماہا تیر شودہ رئی بود۔ اولاتای بوز ام کلان شودہ رئی بود البتہ خوف مہ ام زیاد شودہ رئی بود۔ دہ خانہ کس ام بلے سودای بوز گپ نمیزد البتہ ترس خوردہ بودوم کہ خدا نخواستہ اچانک سودا نشنہ۔
یک روز بیگاہ، بابے مہ تای برنڈہ شیشتہ بود چای سیاہ خوردہ رئی بود۔ نزدیک شی رافتوم “بابئی چُوچای بوز رہ سودا خو نمونین؟” پرسان کدوم۔
“نہ بچیمہ سودا نمونوم،” اونا دہ اطمینان گفت۔
“وعدہ؟” دوبارہ پرسان کدوم۔
“آن بچیمہ، وعدہ۔ سودا نمونوم،” اونا گفت۔
بسیار خوش شودوم۔ بلے وعدے بابے خو یقین کدوم۔ ائیکے مہ ام وعدہ کدہ بود۔ مرہ یقین شود کہ آلی چوچای بوز دیگہ سودہ نموشہ۔
روز ہا بسیار خوب تیر شودہ رئی بود۔ اولاتای بوز کلان شودہ رئی بود۔ شوخیای شی ام زیاد شودہ رئی بود۔
چند روز بعد، یک روز حسب عادت بعد از سکول سیدھا دکان رافتوم۔ برای اولاتای بوز پاپڈ خریدوم۔ پاپڈ رہ مینے خلتے پلاسٹک کدہ دہ ہینڈلِ سائیکل لکلتاو کدوم۔ بلے سائیکل شیشتہ زود طرف خانہ امادوم۔ دروازے اولی رہ واز کدوم۔ سائیکل رہ یک بغل دیوال ایستاد کدوم۔ خلتے پاپڈ رہ زود از ہینڈل سائیکل خلاص کدہ دہ دیست خو گرفتوم تا زود طرفِ چوچای بوز بوروم۔ از کوڈول بغ بغ چُوچے بوز میماد۔ دہ غول اولی، بابے مہ مثلیکہ قد یگو نفر گپ زدہ رئی بود۔ طرف درختِ توت توخ کدوم مینگرنوم کہ یک قصاب دو بوز رہ بلے شاخلے درخت قد رسی اولٹہ لگتاو کدہ ایگریز پوست کدہ رئیہ۔
دل مہ یک دم غرق شود زود طرف کوڈول رافتوم۔ یک چُوچے بوز بود – اونا بغ بغ کدہ رئی بود۔
طرف بابے رافتوم “بابئی بوزا کجایہ؟” سوال کدوم۔
“بچمیمہ، اونا رہ برای نذرِ محرم حلال کدوم،” بابے مہ دہ اطمینان گفت۔
“مگہ تو خو وعدہ کدہ بودی کہ ۔۔۔”
“۔۔۔ بچیمہ، نذرِ محرم ام لازم استہ۔ ای کارِ خئیر استہ،” بابے مہ گپ مہ مونٹی کدہ دوبارہ دہ اطمینان گفت۔
خلتے پاپڈ دہ دیست مہ بود و چیمای مہ بلے شاخلے درختِ توت – قصاب دہ ای مجل بوز رہ پوست کدہ رئی بود و قد بابے مہ گپ ذدہ رئی بود کہ ائیکے بوز ماشاالله خوب گوشت درہ۔ انشاالله یگو دوازدہ کلو گوشت میدیہ و از چُوچے شی یگو چار پنج کلو گوشت موشنہ۔ ہر دوی انشا الله چہل پنجاہ نفر رہ نان میدیہ۔۔۔